De dakbrand die vandaag een week geleden bij Bozar in Brussel uitbrak, triggerde wellicht bij velen de herinnering aan die dakbrand van april 2019 die Parijs zo diep raakte. Gelukkig kon men in Brussel een ramp van deze omvang voorkomen, ook al is de impact voor het unieke Paleis voor Schone Kunsten niet te onderschatten.
De omstandigheden rond de brand waren dezelfde: er vonden renovatiewerkzaamheden plaats. Bij Bozar lag de oorzaak voor alle duidelijkheid niet bij die renovatie, maar bij een elektrische storing in de koeltorens op het dak. Maar liefst 80% van de dakbranden ontstaan echter wèl bij renovatie of onderhoud. Volgens ons is dit meer dan reden genoeg om alle mogelijke risico’s te in te schatten en op te volgen tijdens maar ook na de werken.
Waarom gaat het nog tientallen keren per jaar mis? Oververhitte bitumenketels, droogbranden en lekke gasslangen, om maar een paar oorzaken te noemen. Het grootste risico, goed voor drie kwart van alle dakbranden, zit in het gebruik van open vuur bij opgaand gevelwerk, dakranden, lichtkoepels, doorvoeren en naden. Niet het branden van de toplaag zelf, maar de vrijgekomen hitte die zich een weg zoekt naar kwetsbare punten zoals open naden of die onder de tijdelijk opengeslagen nieuwe dakbedekking kruipt, is de grote boosdoener. De oplopende hitte doet niet acuut het dak ontvlammen, maar stapelt zich op in het onderliggende isolatiemateriaal. Dat smeult eerst een tijdje voor het uiteindelijk in brand schiet.
Waakzaamheid hiervoor bij de dakdekker is absolute noodzaak.
Volgens de verzekeraars gaat het daar het vaakst mis. Als oorzaken van dakbranden noemen zij het gebrek aan (na)controle na het beëindigen van de werkzaamheden, onzorgvuldig werken, onvoldoende ervaring en het toepassen van brandbaar isolatiemateriaal.
De dakdekkers zelf spreken dit tegen en zien als voornaamste oorzaken fouten in ontwerp en bestek, gebrek aan kennis bij de ontwerpers van nieuwbouw, het veelvuldig gebruiken van prefabelementen, maar ook het niet goed inschatten van brandgevaarlijke situaties. Dat laatste is natuurlijk een kolfje naar onze hand.
Wij zien vooral te veel gemiste kansen op het vlak van preventie en risicoanalyse. En dat kan zeker anders. Daarover berichtten we ook al in onze blog over werken met derden: information is key. Waar men zich bij onze noorderburen richt op de NEN 6050 - de Nederlandse norm ‘Ontwerpvoorwaarden voor brandveilig werken aan daken’- moet men bij ons er van uit gaan dat de opdrachtgever de mogelijke risico’s inzake de onderconstructie enz. tijdig signaleert aan de dakdekker. En van de dakdekker moet men hopen dat die niet alleen een afdekkende blusstof zoals waterschuim voorziet, maar tijdens de hele duur van de werkzaamheden voldoende alert blijft voor bijvoorbeeld de aansluitingen bij opgaand werk of dakdoorbrekingen én tot slot ook nacontroles doet tot twee uur na het branden. Dat is misschien net iets te veel rekenen op…
Zolang er geen wettelijk omschreven norm bestaat die zowel de opdrachtgever als de dakdekker samen verantwoordelijk stelt voor de veilige gang van zaken, zijn er in elk geval preventieadviseurs. Wij schatten de risico’s accuraat in en spelen die tijdig door aan wie de werken zal uitvoeren. Wij gaan na of elke partij haar specifieke verantwoordelijkheden opneemt en begeleiden risicovolle werken desnoods tot de voltooiing.
Vooruitdenken en voor elke betrokkene het overzicht bewaren is onze core business. Een ongelooflijk boeiende en blijvend zinvolle job!
